Πώς αλλάξαμε τα φώτα στο σιτάρι.

Η συστηματική καλλιέργεια του σιταριού είναι αναμφισβήτητα ένας από τους βασικούς λόγους που ο άνθρωπος κατόρθωσε να αναπτυχθεί τόσο πολύ, εκεί στα τέλη της προϊστορίας. Για να μην πω και για τη συμβολική αξία του ψωμιού σαν τροφή, ή για τις τεχνολογικές καινοτομίες που ήρθαν με αφορμή το αλεύρι (υδρόμυλοι κλπ).

Φαίνεται ωστόσο πως δεν είναι όλα ρόδινα. Διάβασα αυτό το κείμενο και σίγουρα με έβαλε σε σκέψεις, σκοπεύω να κοιτάξω το θέμα λίγο καλύτερα. Περιληπτικά, κερδίζει έδαφος σιγά σιγά η σκέψη πως με τις διασταυρώσεις που κάναμε στο σιτάρι μετά το 1950 (και που εν πολλοίς οφείλονται για την πράσινη επανάσταση και για την αύξηση παραγωγής που κατάφερε να θρέψει τον αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό) φτιάξαμε άθελά μας έναν σπόρο πιο δύσπεπτο, που ίσως να οφείλεται και για διάφορα προβλήματα υγείας.

Back in the 1950s, scientists began cross-breeding wheat to make it hardier, shorter, and better-growing. This work, which was the basis for the Green Revolution — and one that won U.S. plant scientist Norman Borlaug the Nobel Prize — introduced some compounds to wheat that aren’t entirely human friendly.